اشعار

آقــا ســـلام! مــاه مـبـارک تــمـام شـد            شـب­ هـای آخـر من و مـاه صـیـام شد

درهایی از ضیافت حق بسته شد ولی            پــشـت در نــگــاه شـمـا ازدحــام شـد

سـفـره دوبـاره جـمـع شد و دیـرآمـدیم            دیر آمدیم و قسمت ما فـیض عـام شد

بـیـن دعـای آخـر ســفـره دعـا کـنـیـد            شـاید که سـال، ســالِ ظهـور امام شد

آقا دعـا کـنید که شب­ هـای آخـر است            شـایـد که مـهـمـانی ما هـم به کـام شد

عـمرم به سر رسـید نـشد یـارتـان شوم            آقــا نـشــد کـه لایـق دیـدارتـــان شـوم

غـفـلت بـسـاط کـرد سـر راه طـفـل دل            رویَـم نـشد که راهیِ بــازارتـان شـوم

واصل اگر به عَـرضۀ حُسن تو می شدم            چـیـزی نـداشتم که خـریـدارتـان شـوم

باری ز دوش حـضـرتـتـان بـر نـداشتم            شـرمـنده ام که تا به کـجا بـارتان شوم

ای حـیـدر زمـانـه غـریـبـت گـذاشـتـیـم            در روز غـم ولی نـشد عـمّـارتان شوم

با آنکه سر شکسته و سر خورده مانده ام            اذنــم بـده فــدایـی و ســردارتـان شـوم

مــاه خــدا رســیـد و دلــم آرزو نــمـود            مهـمان کـنـار سفـره افـطـارتـان شـوم

در روز انــتــقــام شـهــیــدان کــربــلا             آقـا اجـازه هـسـت ز انـصارتـان شـوم

در بین روزه و عطش و اشک و شور و شین             یک ذکر مستجـاب بگـویم فقـط حسین

آقا بیا که بی تو پـریشان شدن بس است           از دوری تو پاره گریبان شدن بس است

کنعان دل، بدون تو شـادی پذیـر نیست           یوسف!ظهور کن که پریشان شدن بس است

عـقـوب دیــده ام چه قَـدَر منتـظر شود؟           یعنی مقـیم کـلبـۀ احزان شدن بس است

گریه، فراق، گریه، فراق، این چه رسمی است؟!           دیگربس است این همه گریان شدن بس است

مـوی سـپـیـد و بخـت سیـاه مـرا بـبـیـن           دیگر بیا که بی سر و سامان شدن بس است

تا کی گـنـاه پـشـت گـناه؛ ایّهـا العـزیز؟           تا کی اسیر لذّت عصیان شدن؛ بس است

خـسته شدم از این همه بازی روزگـار           مغلوب نفس خاطی و شیطان شدن بس است

سـر گـرم زنـدگـی شـدنـم را نـگـاه کن           بر سفره های غیر تو مهمان شدن بس است

یک لحـظه هم اجـازه ندادی بـبـیـنـمـت           گفتی برو که دست به دامان شدن بس است

باشـد قـبــول می روم امّـا دعـای تـو...           در حقّ من برای مسلمان شدن بس است

دست مرا بگـیـر که عـبـدی فــراری ام           دست مرا بگیر، گریزان شدن بس است

اِحـیـا نـمـا در این شب اَحــیـا دل مــرا           دل مردگی و این همه ویران شدن بس است

آقـا بـیـا به حـقّ شـکــاف ســر عــلــی           از داغ هجرت آتش سوزان شدن بس است